Is jouw cc ook mijn cc?

Veel mensen die mailen, denken precies te weten hoe de ontvanger met die mail omgaat. Bijvoorbeeld de snelheid van antwoorden – collega’s genoeg die na een uur in je deuropening staan met de klassieker: ‘Heb je mijn mail nog niet gelezen?’. Het prachtige Engelse gezegde ‘Assumptions are the mother of all fuck ups’ laat ook hier zien dat het niet handig is om te werken met aannames.

Bijvoorbeeld het sturen van een cc. Wat wil je dat de ontvanger daarmee doet? Als je ook van die persoon actie verwacht, is het slimmer om je mail door te sturen met een regeltje bovenaan. Zet daarin wat je concreet verwacht – bijvoorbeeld ‘Wil jij hier ook je visie op geven?’- en wanneer. Niet iedereen leest mails die als cc worden ontvangen; ik zie steeds vaker mensen die cc’s in een aparte map laten binnenkomen. Die map wordt misschien eens per week bekeken. Of helemaal niet!

Mailen is een vorm van communiceren. Dat houdt in dat mensen duidelijk moeten zijn over hun wederzijdse verwachtingen. Laat zien wat je vraag is en wat je wil dat de ander doet. Twijfel je of dat gaat lukken, of dat het op tijd gaat lukken? Dan is de ouderwetse telefoon nog altijd een slim medium. Nog beter en nog ouderwetser: binnenlopen en persoonlijk overleg. Dat houdt het menselijk!

Beeld: Reid, Geleijnse en Van Tol/Fokke & Sukke